یک فعال مدنی می‌گوید: گرچه سطح آگاهی جامعه درباره‌ کارکودکان افزایش یافته اما این مقدار کافی نیست و هنوز تا آگاهی کامل اقشار جامعه راهی بسیار طولانی باقی است و اگر عزم جدی درمیان فعالان مدنی برای افزایش حداکثری آگاهی و همچنین انجام اقدامات جدی درجهت رسیدگی به وضعیت بغرنج کودکان کار وجود نداشته باشد شاهد بحران‌هایی به مراتب وسیع‌تر و چالش‌هایی بسیار جدی‌تر از امروز در آینده‌ای نه چندان دور خواهیم بود.

چهارراه کودک| آرمان محمدی، فعال مدنی و عضو داوطلب گروه‌های مردمیاری است که سال‌ها تجربه حضور در مناطق محروم کشور را داشته و از این منظر شاهد کارکودکان در مناطق مختلفی از ایران بوده است. او در این یادداشت که برای چهارراه کودک نوشته، به پدیده کار کودک و نحوه مبارزه با آن پرداخته است.

اگر چند سال پیش هنگام ایستادن پشت چراغ قرمز یک چهارراه به کودک کار برمی‌خوردیم اولین چیزی که به ذهنمان می‌رسید چه بود؟ چقدر برایمان اهمیت داشت که هزاران کودک در کلان‌شهرهای کشور بهترین دوران زندگی‌شان را در معابر شهری و در معرض شدیدترین آسیب‌های جسمانی و روحی می‌گذرانند؟ چطور با آن‌ها برخورد می‌کردیم؟ شاید روی این صحنه‌ها چشم می‌بستیم و از آن می‌گذشتیم. شاید طردشان می‌کردیم، گاهی حتی شده با لحنی تند! شاید به حالشان احساس ترحم می‌کردیم، برای خانواده‌‌های فقیرشان افسوس می‌خوردیم و پول خرد داخل جیبمان را صدقه‌شان می‌کردیم تا کمی وجدانمان آسوده شود.

اما طی سالیان اخیر آگاهی و توجه جامعه به مقوله‌ی کار اجباری کودکان به مرور افزایش یافته تا جایی که می‌توان گفت امروز بخش قابل توجهی از جامعه مسئله‌ کار اجباری کودکان را نه یک مشکل خانوادگی یا اقتصادی که یک معضل و بحران اجتماعی دانسته و هرچند اندک نسبت به آن احساس مسئولیت می‌کند. این احساس مسئولیت نتیجه‌ی تلاش بی‌وقفه‌ی فعالان مدنی در این زمینه بوده اما بی‌تردید هنوز راه درازی تا رسیدن به مقصد باقی مانده است. امروز جامعه به سطحی از آگاهی رسیده که توانایی گذر از مراحل اولیه‌ آشنایی و مواجه شدن جدی‌تر با این معضل را به دست آورده است اما این مواجهه مانند سایر جنبش‌های اجتماعی بی‌تردید نیازمند پیش‌گام شدن کسانی است که بیش از سایرین خودشان را وقف کمک به اقشار آسیب‌پذیر و آگاهی‌بخشی به آحاد جامعه کرده‌اند.

امروز بخش بزرگی از جامعه با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند و همین امر منجر به تشدید شکاف طبقاتی شده و بی‌تردید معضلات اجتماعی را نیز وارد مرحله‌ای پیچیده‌تر از گذشته کرده تا جایی که افزایش شمار کودکان کار سرعت بی‌سابقه‌ای نسبت به سالیان گذشته به خود گرفته است. در شرایطی که کار اجباری کودکان به علت ناتوانی اقتصادی جامعه به سرعت درحال افزایش است، سر و سامان دادن به این بحران نیازمند یک حرکت جمعی و عزمی به مراتب جدی‌تر از گذشته برای روبه‌رو شدن با این معضل پیش‌رونده‌ی اجتماعی است و یقینا گام نخست این همدلی باید توسط فعالان مدنی که بیش از سایر اعضای جامعه دغدغه‌ی رفع بحران‌های اجتماعی را داشته و همواره در در صف نخست مواجهه با معضلات جامعه بوده‌اند برداشته شود.

اگرچه سطح آگاهی جامعه درباره‌ موضوع کار کودکان افزایش یافته اما این مقدار به هیچ وجه کافی نیست و هنوز تا آگاهی کامل اقشار جامعه راهی بسیار طولانی باقی مانده است. در عین حال تحولات اخیر جامعه این مسیر را بسیار ناهموارتر از قبل ساخته و اگر عزم جدی درمیان فعالان مدنی برای افزایش حداکثری آگاهی و همچنین انجام اقدامات جدی در جهت رسیدگی به وضعیت بغرنج کودکان کار وجود نداشته باشد شاهد بحران‌هایی به مراتب وسیع‌تر و چالش‌هایی بسیار جدی‌تر از امروز در آینده‌ای نه چندان دور خواهیم بود. امروز موضوع کار اجباری کودکان بیش از هر زمانی به توجه جدی از سوی فعالان مدنی نیاز دارد تا بتواند از مرحله یک حرکت جمعی به یک جنبش مدنی بر ضد شکاف اجتماعی موجود در جامعه تبدیل شود. این حرکت به همدلی میان تمام فعالان این حوزه نیازمند است چون هر روز که دست روی دست بگذاریم از گذشته دورتر خواهیم بود و هر روز که درکنار همدیگر گامی به جلو برداریم نزدیک و نزدیک و نزدیک‌تر هستیم.

انتهای پیام